MUZIKA I IGRA

Muzika u Tunisu je različita u pojedinim područjima zemlje i u njoj su u manjoj ili većoj meri, prisutna četiri snažna uticaja.

Na severu i istoku poreklo je andaluzijsko (maluf). U zapadnom delu Tunisa izražen je uticaj alžirskih Berbera. Na jugu Tunisa na muzički izraz ispoljava se pomešan uticaj berberskog i afričkog stila. Najzad, oseća se i prisustvo tursko-egipatskog muzičkog izraza. U svakoj muzičkoj formi prisutne su i lagana muzika i brži muzički ritam pogodan za igru.

I muzički instrumenti su, logično, primereni vrsti muzike. Za muziku koja je slična nadaluzijskoj koriste se violina, tarabuke (dve vrste udaraljki – jedna dugačka i duboka, druga po uzoru na afričke), neka vresta klavijature i duvački instrumenti različite veličine, poput roga i frule), zatim „domaće“ udaraljke i različite vrste daira.

Tradicionalna muzika na zapadu blizu Alžira i na jugu Sahare izvodi se duvačkim instrumentima tipa roga (sa rupicama) i gajdama od kozje kože sa završetkom poput dvojnice i roga (proizvodi izuzetno jak zvuk). Koriste se i tarabuke, bubanj (veći od uobičajenih) i goč.

Naravno, u sklopu večernjih hotelskih zabava ne izostaje i nezaobilazni trbušni ples.

Religijsku muziku (sulamija) prate tarabuka, goč, bubnjevi, daire veće od uobičajenih (zategnuta koža bez dodataka) i horsko pevanje uz pratnju udaraljki. Sve je usmereno na ritmiku, a reči se dele na slogove.