Punski ratovi

Tri punska rata između Rima i Kartagine, koji su s promenjivim ishodima vođeni na tlu i jedne i druge države, okončana su razaranjem Kartagine, na čijim će porušenim temeljima Rimljani podići novi grad. Tunis je krajem II veka pre nove postao središnja oblast rimske provincije Afrike i žitnica Rima.

Česti ustanci slabili su vlast Rima. Veliki ustanak u Numidiji (17-24. Godine pre nove ere) proširio se i na Tunis. Raspad rimske vlasti počinje u IV veku, koja se od naleta domorodačkih plemena brani utvrđujući gradove, čak i sela. Bio je to početak kraja viševekovne rimske vladavine Kartaginom i okolnim prostorima.

Godine 439. sa zapada upadaju Vandali, poznati u istoriji po rušilaštvu. Pred njihovim naletom nestala je „rimska Kartagina“. Oni će ostati na vlasti čitav vek, kontrolišući sužen prostor, dok su Berberi imali svoje državice u planinskim predelima.

Tri rata poznata u istoriji pod nazivom „punski ratovi“ vođeni su s prekidima od 264-146. godine pre nove ere, pre svega između Kartagine i Rimske imperije, za prevlast u centralnom i zapadnom Sredozemlju. Povremeno su se u ratne sukobe uključivali i drugi narodi i vojske Mediterana (Grci, Španci), kao i narodi sa afričkog tla (Berberi, Numidijci i druga lokalna plemena). Naziv su dobili po Punima (tako su Rimljani nazivali Feničane, žitelje Kartagine).

Ratovi su vođeni u Sredozemlju, na Siciliji, u Sardiniji, Španiji, u severnoj Italiji i priobalju severnog dela Afrike. Prvi od 264-241, drugi od 218-201, treći od 149-146 pre nove ere.