Otkriće zvano Mahdija

Mahdija. Lep primorski gradić sa oko 35.000 žitelja, šezdesetak kilometara južnije od Susa. Od monastirske vazdušne luke deli ga rastojanje od tridesetak kilometara. Opisujući njen položaj i izgled na isturenom poluostrvu, neki su je slikovito nazvali „cvetom na kamenu“.

Mahdija ima burnu prošlost. Svoje ime gradu je podario vođa Fatimida Obeide el Mahdi 912. godine. Sledeći viziju arheologa izabrao je Mahdiju za drugu prestonicu zemlje, pre Tunisa a posle Kartagine. U međuvremenu je bila meta Normana, Đenovljana, Španaca i malteških vitezova. Prethodili su Rimljani, na čije prisustvo podsećaju i ostaci drevne kapije, nadomak stare ribarske luke. Na isturenom obalskom rubu je ogromna tvrđava, čijem su konačnom izgledu najveći pečat dali Turci. Oko nje je nekadašnje mornarsko, danas gradsko groblje. Centralna i najstarija džamija građena je bez minareta 921. godine. Srušili su je Španci 1554, a verna replika sagrađena je 1965. godine.