Period nakon Drugog svetskog rata
Godine 1949. Habib Burgiba se vraća iz emigracije i započinje mukotrpne pregovore s francuskim vlastima. Bez uspeha. Godine 1952. borba tuniskog naroda ullazi u odlučujuću fazu. Vojska je intervenisala protiv demonstranata: ubijeno je oko 200 Tunižana. Slede nova hapšenja političkih i sindikalnih lidera.
Kolonijalna vlast režira neuspele izbore: 94% Tunižana ih bojkotuje. Oružani odredi oslobodilačke armije izvode niz diverzija. Francuska je pod pritiskom Tunižana i zahteva iz sveta najpre priznala unutrašnju autonomiju zemlje, da bi potpisivanjem protokola dve države priznala potpunu nezavisnost Tunisa. Istorijski događaj zbio se 20. Marta 1956. Godine.
Senku na taj veliki datum baca odluka da francuske vojen snage ostanu u Bizerti. Konačno su se povukle tek 1961. Nakon energičnih zahteva Tunižana i krvavih sukoba praćenih smrću oko hiljadu mladih ljudi. Okončana je osamdesetogodišnjica kolonijalne vladavine. Tunis je konačno i potpuno slobodan.
Kraj XX veka
Godine 1956. održani su prvi slobodni izbori za ustavotvornu skupštinu. Prvu nezavisnu vladu obrazovao je predsednik najjače partije Habib Burgiba aprila 1956, koji će 25. jula naredne godine, nakon proglašenja republike, postati ptvi predsednik nezavisnog Tunisa.
Godine 1987., nakon više od tri decenije na čelu države Habib Burgiba odlukom lekara (zbog starosti) silazi sa političke scene. Dužnost prvog čovek azemlje preuzima dotadašnji premijer Zine el Abidine Ben Ali, koji će u tri navrata biti ponovo biran na najvišu funkciju.
* * *
Tunis je izrastao u prosperitetnu zemlju čiji ugled i uticaj prevazilazi okvire ove male napredne afričke države. Član je Ujedinjenih nacija od 1956. godine, Arapske lige od 1958, Organizacije afričkog jedinstva od 1963. Bio je jedan od osnivača pokreta nesvrstanih.
